De losers mentaliteit van een winnaar

De kogel is door de kerk, na een lange onzekere tijd heeft de gemeenteraad van Almere besloten een positief advies uit te geven aan het Commisariaat voor de Media ten gunste van de Stadsomroep Almere.

Gek op uitdagingen als ik ben, begeef ik me op glad ijs. Als eigenaar van Persbureau Almere werk ik namelijk sinds enige tijd nauw samen met Radio A6. Een internetstation opgezet door Jeroen van der Meulen en Barend Rebel, twee voormalig medewerkers van de eerder genoemde Stadsomroep.

De kans op het verwijt na te schoppen is dus erg groot, maar is dat reëel? Op meerdere zaken zal ik, ondanks dit risico wat dieper in gaan.

Persbureau Almere vs Stadsomroep

Mijn eerste schreden op het gebied van online nieuws heb ik te danken aan Andre Heuzer. Op verzoek van hem heb ik zo'n 3 1/2 jaar lang de content verzorgd voor de site www.almeernieuws.net, de voorganger van Persbureau Almere. In die periode al eens aangegeven open te staan voor een samenwerking met de Stadsomroep. Hoewel meerdere berichten van AlmeerNieuws.net werden gebruikt voor de eigen nieuwsgaring kwam het nooit tot een concrete samenwerking, stilte van de kant van de Stadsomroep overheerste.

Nadat Heuzer besloot de site op te heffen, ben ik verdergegaan onder de naam Persbureau Almere. Ook in deze periode toenadering gezocht. Wederom met hetzelfde resultaat.

Persbureau Almere vs Radio A6

Via betrokken Almeerder Edo van Tienen kwam ik in contact met Jeroen van der Meulen. Zonder enige sneer naar zijn voormalige 'werkgever' de Stadsomroep maakte hij de plannen van zijn medepresentator en hemzelf bekend. Behept met het radiovirus zou dat een internet radiostation moeten gaan worden.  Er was direct een klik en ik besloot te helpen. Die hulp bestond uit het beschikbaar stellen van een server die in het datacentrum van UNET stond, ruimte voor de studio, het regelen van een notaris voor het oprichten van de stichting Omroep A6 en het beschikbaar stellen van mijn uitgebreide netwerk.

In ruil voor deze hulp vroeg ik slechts 1 wederdienst. De hele website van Persbureau Almere wordt enkel en alleen door mij onderhouden en bijgewerkt. Van het plaatsen van binnengekomen persberichten tot het bewerken van foto's en andere illustraties. Het verzoek was dan ook om straks, wanneer deze was opgetuigd, gebruik te kunnen maken van het redactieteam van Radio A6. Dat zal gaan gebeuren.

Stadsomroep vs Radio A6

Hoewel ik in sommige kringen bekend sta als kritische Almeerder werd ik, misschien juist daarom, op persoonlijke titel uitgenodigd door Marcel Kolder, in zijn hoedanigheid als lid van de stuurgroep die vorm zou gaan geven aan de Nieuwe Stadsomroep, om deel te nemen aan de brainstormsessie.

Men had besloten om na naar ik meen zo'n dikke 25 jaar actief te zijn geweest als Stadsomroep, eens de Almeerse bevolking te gaan peilen wat men vond en graag gerealiseerd zou zien. Opbouwende kritiek was die avond niet van de lucht. We zijn nu een paar maanden verder en echt zichtbaar is het nog niet wat men daarmee wil gaan doen.

Gemeenteraad vs Stadsomroep

In een eerder stadium besloot de gemeenteraad een negatief advies uit te vaardigen aan het Commissariaat voor de Media, dat zou kunnen gaan betekenen dat de Stadsomroep haar zendmachtiging zou kwijt raken. Punt van discussie was de samenstelling en functioneren van de PBO, de programmaraad van de Stadsomroep. Men kreeg echter de kans om zich te beteren.

Afgelopen donderdag was dan de beslissende dag tijdens de Politieke Markt, D-Day dus.

Wat men ook van de Stadsomroep vind, en ik laat me daar nu dan ook niet over uit, na afloop kreeg ik een vieze smaak in mijn mond. Als bezoeker van de Politieke Markt zat ik in de, overigens slechts met medewerkers en wat ambtenaren gevulde zaal om te horen wat het oordeel nu zou zijn. De eerst zo negatieve wethouder Steunenberg struikelde bekant over de complimenten richting de Stadsomroep. De meerderheid van de gemeenteraad was binnen en men zou het dus wel gaan halen. De voorzitter sloot de vergadering. 

Het een of andere ongure type keek mijn richting op en merkte hardop op: "Jammer he, A6"

Verrast door deze aantijging besloot ik gelukkig mijn mond te houden. Het bleef daar echter niet bij.

Linda Graanoogst, notabene de officiële woordvoerder van de Stadsomroep maakte glimlachend een soortgelijke opmerking richting mijn persoon.

Nu meen ik buiten de Stadsomroep om in een andere hoedanigheid een goede relatie te hebben met Graanoogst dus ik besloot haar in de gang aan te spreken. Op mijn vraag wat die opmerking te betekenen had verklaarde ze lachend dat het was om 'wat te stangen'. Erg professioneel dus allemaal.

Ik laat me even niet uit hoe ik over de situatie denk en zal ook geen verdere conclusies trekken. Laat ik het maar houden op deze opsomming van wat simpele feiten en gebeurtenissen. Maar daag me niet uit!

Tot besluit feliciteer ik de Stadsomroep met het behaalde succes en spreek de hoop uit dat Almere na 25 jaar de Stadsomroep krijgt waar ze recht op heeft. 

Daarbuiten gaat de samenwerking tussen Persbureau Almere en Radio A6 verder, sterker nog... er zullen over niet al te lange tijd nog een aantal partijen gaan aanhaken. Maar als het zover is zal ik daar zeker over schrijven.

Oude netwerken in een nieuw jasje

Het is zondag. Met twee hele drukke weken achter de rug neem ik me voor het vandaag echt eens rustig aan te gaan doen. Vrouwlief is naar familie om een klusje te doen, dochter is logeren en zoonlief ligt nog ziekjes te wezen op 1 oor. Kortom, ik heb het rijk alleen...

De CD wisselaar wordt geladen met rustige muziek, heerlijke wierook gaat in de houder en ik zet me achter de PC. Het is weer eens een rommeltje in en op de PC kast. In de haast neergelegde papieren hebben de gave snel een stapel te vormen bemerk ik weer eens. Ik besluit op te ruimen. Ook de lades moeten er dit keer aan geloven. Evenals de ruimte achter de kastdeur voor de ruimte waar de PC staat.
Naast de PC onderin de kast komt ineens een naar achter geschoven map te voorschijn. Door het stof heen lees ik 'Business Cards' In de map bevinden zich een aantal visitekaartjes. Een glimlach gaat over mijn gezicht terwijl ik de namen lees. Bij sommige namen zie ik direct een gezicht voor me, anderen zeggen me weinig. Vreemd is dat niet, de verzameling stamt namelijk uit de periode dat ik nog in de IT werkzaam was als werknemer. Er zitten dus kaarten bij van ontmoetingen van gemiddeld 10 tot 20 jaar geleden!

Visitekaartjes, was dat niet de Sociale Media van vroeger, schiet ineens door mijn hoofd. Het idee om deze te gaan combineren met deze schat aan contacten is snel geboren. Mijn vingers trekken de kaarten uit het plastic. Al gauw vormt zich een stapeltje van een paar honderd visitekaartjes. "De meeste mensen zullen niet eens meer bij het bedrijf werken dat op het visitekaartje staat, " realiseer ik me. Dan besluit ik de oude en nieuwe Sociale Media met elkaar te gaan koppelen. De komende tijd zal ik eens kijken of de warme contacten waarmee ik ooit kaartjes heb uitgewisseld actief zijn geworden op de nieuwe Sociale Media zoals LinkedIn en Facebook.

Het zal tijd gaan vergen maar ik zie contacten met mensen als zeer waardevol waar je als zodanig mee om moet gaan. Dat deze kaartjes in de vergetelheid zijn geraakt wil nog niet zeggen dat ze niet evenveel waarde vertegenwoordigen als de huidige contacten. Waarom ze in de vergetelheid zijn geraakt, vraag je je terecht af? Tja, dat verhaal heb ik al eens aan een blog toevertrouwd en gaat over een zwarte, zeer moeilijke periode in mijn leven. Die periode wil ik graag achter me laten en me bezig houden met het nu en het straks.

Terwijl zoonlief inmiddels een van de banken heeft ingenomen en naar de wedstrijd Utrecht -  Ajax ligt te kijken, sluit ik een blog af en open LinkedIn. De speurtocht naar oude bekenden is begonnen...

Over school, PGB en Griekenland

Verleden week werd een belangrijk tijdperk afgesloten. Dat is te zeggen, voor mijn dochter dan. Sharon heeft een beperking, een ernstige ontwikkelingsachterstand maakt van een bijna 21-jarige een klein meisje van zo'n 4 á 5 jaar. Uiteraard ging ze dan ook naar het speciaal onderwijs. Eerst in Hilversum, later in haar eigen woonplaats Almere.

Zoals gezegd werd verleden week een tijdperk afgesloten. De allerlaatste schooldag was een feit. Voor haar geen examen, geen stress, geen uitzicht op vervolgonderwijs... het geeft mij als vader een dubbel gevoel. Trots op het feit dat ze nu naar dagbesteding gaat en aan de andere kant brengt het gevoelens naar boven die gepaard gaan met haar beperking. De dag werd gevuld met een BBQ met klasgenoten, toespraken van directeur en onderwijzers, het in ontvangst nemen van een "certificaat" en een boekje met overdrachtsgegevens voor de dagbesteding. En dan is het over, geen school meer.

Als ouders van een kind met een beperking hebben we gedurende haar schooltijd het nodige voor onze kiezen gehad. De constatering dat je kind een beperking heeft, het kiezen van een gepaste school, de gebrekkige informatie hieromtrent en de ellende met het jaarlijks aanvragen van het broodnodige leerlingenvervoer. Ook wij kunnen zeggen dat we een tijdperk afsluiten.

En dan nu naar dagbesteding. De laatste maanden heeft ze kunnen wennen door een aantal mogelijk geschikte projecten vanuit school als stage te bezoeken. De keuze viel tenslotte op een groep die actief is op Jeugdland in Almere Stad en een zorgkwekerij in Almere Buiten. Op beide locaties voelt ze zich op haar gemak en heeft ze het enorm naar haar zin. Maar er dreigen onweerswolken aan de horizon. Een dag je kind onderbrengen op dagbesteding kost ouders honderd euro per dag. Dat is exclusief het mogelijke vervoer naar de dagbesteding. Sharon 'werkt' maar vier dagen in de week, dat wordt dus vierhonderd euro per week oftewel zestienhonderd euro per maand. Haar WAJONG uitkering dekt dit bij lange na niet. De rest komt dus uit een PGB.

En laat Den Haag in al haar wijsheid besloten hebben om zowel WAJONG als PGB ernstig te gaan korten? Voorlopig hebben we nog beide, maar houden ons hart vast voor de toekomst. Zorgkantoor heeft via een brief al laten weten op vragen voorlopig geen antwoord te kunnen geven. Pas in september zullen alle gevolgen bekend zijn.... fijne gedachte om mee op vakantie te gaan dus.
Maar ja, die vakantie zit er door allerlei oorzaken de komende tijd ook al niet meer in. Misschien gloort er hoop... na al die miljarden steun aan Griekenland mag mijn dochter met beperking mogelijk wel gratis op vakantie naar Griekenland, tóch? Want daar heeft Den Haag wel geld voor namelijk.

De logica van de warme bakker

Stel je eens het volgende voor;

Je koopt je brood altijd bij dezelfde warme bakker en altijd een heerlijk vers halfje wit. Laten we voor het gemak zeggen dat je dat twee euro kost. Op zekere dag heb je een speciale gelegenheid en lekkere trek en koop je een luxe brood van wel vier euro. Tot je stomme verbazing rekent je warme bakker vanaf dat moment ook voor je standaard halfje wit diezelfde vier euro!
Accepteer je dat? Komt het bovenstaande als onwaarschijnlijk op je over, heb je mogelijk nog nooit te maken gehad met het UWV. Daar is het namelijk regel.

Tijdens mijn WW periode heb ik in 2008 activiteiten verricht en die, noem het naïef of stom, niet gemeld. De hele uitleg vergt te veel voor dit blog maar breng ik zeker nog onder de aandacht. De activiteiten bestonden uit het te hulp schieten voor PC problemen bij vrienden en kennissen. Betaling ging via factuur, de bedrijfsnaam was namelijk netjes geregistreerd en belasting en BTW werd gewoon afgedragen zoals het hoort. Ook ben ik altijd veertig uur per week beschikbaar gebleven voor arbeid in verband met mijn WW situatie. Ook werden deze werkzaamheden aangewend om bij te blijven op mijn vakgebied ingeval van een nieuwe dienstbetrekking.
In 2008 zijn op die manier, schrik niet, zesentachtig uur gevuld.

Die uren hebben nu grote gevolgen. Men is gaan kijken hoeveel uur er in een week is gewerkt en, net als de warme bakker in de intro, kijkt men naar het hoogst aantal gewerkte uren en trekt die vanaf dat moment gewoon stomweg door. Dus heb je in een week veertig uur gewerkt dan ben je dus je uitkering kwijt. Ongeacht of je de weken daarop (veel) minder uren hebt gedaan. Kortom, die zesentachtig uur kost me nu aan 'onterecht toegekende WW' 6.100 euro. Omdat het niet is opgegeven wordt dat nog verhoogd met een boete van 10% naar boven tot tien euro afgerond. In mijn geval komt daar dus 620 euro bij.

Conclusie: een andere warme bakker is zo gekozen, een ander UWV niet....

Het uitzicht vanuit een dal is best mooi

Mijn vorige blog kwam van heel diep maar luchtte uiteindelijk wel wat op. Iedereen overigens dank voor het medeleven, dat voelde goed.
Inmiddels is de nodige tijd verstreken en kan ik ook wat meer afstand nemen van het gebeuren. Zoals ik al schreef, gedane zaken nemen geen keer en of ik nu wel of niet (onbewust) fout ben geweest, het zij zo. Diep ademhalen en tot 10 tellen helpt ook.

's Nachts om drie uur wandelen met de honden en dan in alle rust even op een bankje gaan zitten geeft je de kans om eens goed rustig na te denken. Heb geen sandalen en geitenwollen sokken maar ben zeker wel spiritueel. Lachen om boeken als The Secret en dergelijke zal je mij nooit zien doen, daar heb ik in 54 jaar al te veel onverklaarbare mooie dingen voor zien gebeuren en meegemaakt. Daaruit put ik ook de kracht om verder te gaan. Iets simpeler gesteld... wat is het alternatief?

Natuurlijk is het makkelijk om de schuld op anderen te schuiven. Zo ben ik ooit beticht snel in een slachtofferrol te kruipen. Hmmm, met hetgeen me steeds overkomt is dat niet zo moeilijk denk ik dan maar. Ook grote voorstanders van het positieve denken zeggen het zelf, "gun jezelf ook eens een rotdag!"

Weet je, wat ook helpt is dat ik geld nooit echt belangrijk heb gevonden. Mee eens, je hebt het nodig, maar het is zeker geen einddoel. Zeker niet in mijn leven. Het enige nut van geld is, dat het een ruilmiddel is. Het gaat me meer er om wat je met dat geld kunt doen. En wat zo vreemd is... Na de moeilijke periode in de WW en de beginperiode als zelfstandige was het (mogelijke) gebrek aan geld de grootste molensteen om mijn nek. Slapeloosheid, stress, zorgen alles werd er mede door veroorzaakt. Pas op het moment dat ik, hoe moeilijk ook, afstand van deze angst nam viel diezelfde molensteen als het ware van mijn schouders af. Ik kwam tot het besef dat ik, onwaarschijnlijk als het lijkt, het altijd wel wist te redden. Zelfs wanneer het echt fout dreigde te gaan, maar ik wel bewust afstand kon nemen, kwam de oplossing haast als vanzelf op mijn pad. Dus ook nu weer is het besluit genomen te slikken en door te gaan.

En wees eens eerlijk, heb je vanuit een dal niet een schitterend uitzicht op de toppen die je nog kunt gaan bedwingen?

Knock-out

Na een plotseling ontslag volgen drie en een half jaar WW en contacten met UWV en CWI. Zeker geen makkelijke periode van je leven. Zeker wanneer je er achter komt dat je leeftijd zwaarder worden gewogen dan de IT kennis die je in de afgelopen 30 jaar hebt opgebouwd.

Sollicitatie na sollicitatie gaat de deur uit...
Het resultaat van drie jaar solliciteren is slechts één uitnodiging voor een gesprek. Dat is desastreus voor je zelfbeeld en -vertrouwen. Twijfelen aan jezelf, twijfelen aan je toekomst... het komt er allemaal bij. Het is niet zo verwonderlijk dat het uitmondt in een periode, door de huisarts bestempeld als "zwaar depressief". Pillen en knokken, héél veel knokken helpen me er weer bovenop. Korte anekdote uit die tijd;
Huisarts denkt me te kunnen helpen door me door te verwijzen naar een maatschappelijk werkster. Tijdens het tweede gesprek dat ik met deze aardige jongedame heb, barst ze in huilen uit. Ze weet niet hoe ze me zou kunnen helpen. Tja, zelf een andere baan kiezen, denk ik nog...

Volgende klap komt, wanneer ik in de handen val van een "ondernemer" die mensen als ik wel 'even' zal helpen. Nu dom, toen een laatste strohalm in een stormachtige periode. Het wordt niks maar zadelt me op met een grote schuld aan de bank waaraan ik nu nog braaf betaal.

Volgende ronde... voor onze dochter hebben we een PGB. Gezien de plannen van het huidige kabinet gaan we dat kwijtraken. Het weekendje logeren dat haar en ons een rustpuntje gunt, zal wegvallen. Over twee weken zal ze van school gaan en haar huidige stage omzetten in dagbesteding. Een dagje 'werken' zal haar zo'n honderd euro per dag gaan kosten. En dat zonder PGB en afgeslankte WAJONG uitkering.

Ik ga neer
Klachten van lichamelijke en geestelijke aard brengen me weer in contact met de huisarts. Zich steeds meer ophopende problemen met het geheugen worden verklaard. Jarenlange spanning en stress beginnen hun tol te eisen. Bloeddruk aan de hoge kant en een lekkende hartklep. Met dat laatste kan je heel oud worden, hoor ik medelevende kennissen en vrienden zeggen. Vraag is of ik dat vol hou. Binnenkort naar het ziekenhuis voor hartecho.

De Knock Out
Ineens na jaren een brief op de mat met het logo van het UWV. Bestandsvergelijking van bestanden van belastingdienst en UWV vragen om een onderzoek van hun kant. En geloof me, problemen met je geheugen doen je dan geen goed!
Blijk in de periode van WW een aantal gegevens niet te hebben verstrekt. Niet bewust of moedwillig maar door de ellende van die periode mogelijk ontstaan. Vanmorgen gesprek gehad met iemand die ik tot vier keer gepoogd heb duidelijk te maken dat er problemen met geheugen zijn die zich overigens al openbaarde vóór de ontvangst van de bewuste brief.
Bewust of onbewust fout geweest? Ik weet het niet, echt niet. Ben de laatste paar jaar bezig geweest met overleven. Na de WW periode bewust NIET gekozen voor de bijstand maar dan maar zelfstandig gaan. Dit met vallen en opstaan geleerd... tot nu.
Voor 1 augustus zal ik te horen krijgen wat het besluit is. In het ergste geval een "onterechte toekenning van uitkering". Dat houdt in, terugvorderen van uitkering en daarbovenop 10% boete.
Een voorlopige grove berekening toont een bedrag dat oploopt tot enkele duizenden euro's. En dat wordt de knock-out...

De terugweg maar huis heb ik moeite met kijken op de weg, ik onderdruk tranen en de steen in mijn maag wordt groter hoe dichter ik bij Almere kom. Alles waar je jaren voor geknokt hebt dreigt in een diep ravijn te vallen. Het stormt in mijn hoofd en ik besluit me even uit het leven terug te trekken. Ook komt de gedachte in me op om met alles te kappen, vrijwilligerswerk, bestuursfuncties, netwerken, sociale media... het is me even te veel.
Wordt het opgeven of wéér knokken? Om met Gerard Joling te spreken: "Ik heb er de kracht niet meer voor".

Zo, het opschrijven lucht even op. Reacties die me kwetsen zal ik niet eens lezen. Nogmaals of ik fout ben geweest zal me een zorg zijn, het gaat me nu even om de gevolgen en of ik die aan kan. Voorlopig is het donker en zwart in m'n kop...

Zou het ECHT kunnen in Almere?

De laatste tijd wordt weer eens pijnlijk duidelijk hoe kwetsbaar de Almeerse recreatieve mogelijkheden zijn. Nu voor het zoveelste jaar strandgangers last hebben van, en dit jaar zelfs stranden gesloten moeten worden door blauwalg, wordt de roep om een Almeers buitenbad steeds groter. Voor- en tegenstanders vallen over elkaar heen.

En dat in een stad die zich altijd al opwerpt als de stad waar alles kan… en soms dingen fout (mogen) gaan. Denk aan het verrijdbaar podium, het ‘kasteel’ en de besognes over de deklaag van de Esplanade om maar eens wat te noemen.

“Een buitenbad in Almere zou ik, gezien de kosten van exploitatie, niet adviseren,” vernam ik van een relatie, werkzaam als manager van diverse grote zwemvoorzieningen in het land, “het zou kunnen, mits er aan een aantal zeer strenge voorwaarden voldaan zou worden, maar zelfs dan is het een grote gok.”

Welnu, ik daag creatief Almere, zowel bewoners als gemeente uit om na te denken over een buitenbad, dit met de jaarlijks terugkerende blauwalg ellende in het achterhoofd.
Natuurlijk is het een gok, maar Almere heeft in het verleden bewezen daar geen probleem mee te hebben.

En welke Mokkumer herinnerd zich niet de heerlijke zaterdagmiddagen in het Jan van Galenbad of De Mirandabad?

Eén van de strenge voorwaarden zou bestaan uit het sluiten van liefst twee bestaande zwembaden. Maar als we die nou eens samen laten herrijzen in een Aquapark Almere? U kent ze vast wel, die grote (buiten)baden met spectaculaire glijbanen.

Het weer een probleem? Ook in het frisse noorden van Duitsland zijn dit soort attractieparken te vinden. In eigen land zijn er ook voorbeelden te vinden zoals buitenbad De Fakkel in Ridderkerk of Bosbad Hoeven tussen Roosendaal en Breda.

Wanneer nou de huidige eigenaar van de ‘Ruïne van Almere’ en de gemeente de handen ineen slaan, is dat dan geen prima locatie voor zo’n trekpleister? Hebben ze gelijk wat goedgemaakt bij de bewoners die zich al jarenlang ergeren aan het brok beton langs de A6. Wie pakt de zwembroe.. eh handschoen op?

'k Zal er niets van zeggen

Ooit was ik trotse Nederlander, de laatste tijd wordt dat met het verstrijken van de jaren steeds minder. Ik zal er niets van zeggen.

Jaren geleden moest ik door langdurige werkloosheid hulp vragen en volgde alle daarvoor geldende regels. De dienstdoende ambtenaar keek me schuchter aan en zei letterlijk: "Meneer Struik, ik kan niets voor u doen, u bent een nette Nederlander. Als u kroeshaar en een coltrui had, dan lag dat anders...." Ik zal er niets van zeggen.

De geboorte van ons tweede telgje was een feest. Eerst een zoon, nu een dochter... we zijn bevoorrecht. Later blijkt ze een ernstige ontwikkelingsachterstand te hebben. Ik zal er niets van zeggen.

Na 1 1/2 jaar op het IOBK onderwijs (IOBK staat écht voor In Ontwikkeling Bedreigde Kleuters) krijgt ze de indicatie ZML. Als ouders krijgen we geen begeleiding anders dan, "er zit een ZML school in Hilversum en een in Lelystad, succes!" Ik zal er niets van zeggen.

De jongedame komt terecht op een ZML school in Hilversum, zit daar goed op haar plaats en wordt veilig met kleinschalig vervoer gebracht en gehaald. Dan besluit de Gemeente Almere uit kostenoverwegingen het kleinschalige vervoer te veranderen in grootschalig. Veertig ZML leerlingetjes in 1 grote bus met twee begeleiders. Om ze stil te houden zouden ze papier en potlood krijgen. De grote bussen hadden toen GEEN veiligheidsriemen. Ik zal er niets van zeggen.

Na jaren kan ze op 19-jarige leeftijd naar de dependance van een cluster4-school in Almere. Goede begeleiding en kleine vertrouwde groepjes. Onlangs moesten twee groepen worden samengevoegd. De taalschool van het naastgelegen AZC moet uitbreiden en neemt twee lokalen in gebruik. Ik zal er niets van zeggen.

In de aanloop naar een leven na school gaan we ons met een stagebegeleider van school oriënteren op stageplaatsen. We proberen er drie uit. Een zorgboerderij in Muiden, een groep op Jeugdland en een zorgkwekerij in Almere Buiten. Ze vindt het allemaal prachtig. Vervoer via taxi naar Muiden kost via PGB 34,50 euro enkele reis! Stagevergoeding is zo'n 100 euro per dag. Ik zal er niets van zeggen.

Na de zomer gaat ze dan van school en zal naar dagbesteding gaan. Voorbeeld van dagbesteding, lunchroom op A-locatie in Stad waar onder begeleiding wordt gewerkt. Medewerkers worden niet betaald maar moeten zelfs betalen om daar te 'mogen' werken. Het is immers geen werk, maar dagbesteding met begeleiding. Ik zal er niets van zeggen.

Ander voorbeeld is een bedrijf waar attributen voor de horeca worden omgepakt. Ook hier is een afdeling met begeleiding voor mensen met een beperking. Geen loon, betalen om daar te 'mogen' werken. Ik zal er niets van zeggen.

Dochter is er uit! Na de zomer gaat ze naar dagbesteding in Almere Buiten en op Jeugdland! Ze vindt het fantastisch en kijkt er naar uit. Ook zo'n dag gaat 100 euro per dag kosten. Ik zal er niets van zeggen.

Dochter is zeer druk en nadrukkelijk aanwezig. Eens per maand gaat ze naar een organisatie die een weekendje logeren organiseert. Een uitje voor haar en een rustmoment voor ons ouders. Weekendje kost van vrijdagmiddag tot zondagmiddag 505,75 euro, wederom via PGB. Ik zal er niets van zeggen.

Den Haag wil PGB gaan schrappen. Weg weekendje weg en weg rustmoment voor de ouders. Dagbesteding? Het zal moeten worden betaald... Elk uur dat ik door haar beperking extra moet investeren in mijn dochter kan ik geen werk als zelfstandige verrichten. Het moment van uit huis plaatsen komt ineens eng dichtbij door deze maatregel. Het wordt tijd om het van de daken te schreeuwen!!!!

Het leven van ver voor internet komt door datzelfde internet samen

Ik weet het, ik weet het... ik schrijf te weinig! Keer op keer probeer ik mijn leven op dat punt te beteren maar steeds zijn er andere excuses.. of zijn het uitvluchten?
Niet dat er geen stof zou zijn om te schrijven hoor, niets van dat. Maar meestal wordt ik gedreven door gebeurtenissen die me somber stemmen en me (soms) hard laten uithalen. Maar het kan ook anders...

Deze week kreeg ik een telefoontje van mijn jongste zusje die ook in Almere woont. "Hé broer, weet je dat een neef ons al 5 jaar aan het zoeken is?" Ik val even stil.
"Oh, zeg ik", en wacht af wat er komen gaat. Nou, dat heb ik geweten. We waren vroeger met drie kinderen thuis, als oudste had ik te stellen met twee jongere zusjes, Sonja en Nicky. Ik heb het verder dus over 'ons'.

Om het verhaal beter te kunnen begrijpen, moet ik met je delen dat onze vader, voor hij trouwde met moeders, een andere relatie had. Niet zo vreemd toch, dat gebeurd zelfs nu nog. Maar uit dat eerdere huwelijk werden twee kinderen geboren. Technisch gesproken dus onze halfbroer en -zus. Vreemd genoeg werd daar nooit over gesproken thuis. Ooit had ik wel iets gehoord via een tante, maar ach, je bent jong en met hele andere dingen bezig. De info ging dus zogezegd het ene oor in en het andere uit.

Dat is te zeggen, tot het moment dat na een akelig en lang ziekbed ook vader moegestreden zijn ogen sloot. Moeder hadden we al moeten missen, ze werd slechts 55 jaar. Tijdens het opruimen van de woning komen ineens aktes en andere documenten tevoorschijn. Ze bevestigen wat we vaag al eens gehoord hadden. We hebben een broer en zus!

Met de komst van internet gaat het kriebelen, maar waar te zoeken? We wisten zo weinig, geen naam, geen woonplaats, niets. Dat viel ook niet uit de eerder genoemde documenten op te maken. Maar ook aan de andere kant scheen het te kriebelen. We gaan terug naar het bewuste telefoongesprek.

"Ja, onze neef", zegt jongste zusje Nicky, "hij heeft Sonja al gesproken en mij via MSN". Ze legt uit, "je hebt een oudere halfbroer en zijn zoon, eigenlijk een halfneef, of hoe zeg je dat, heeft ons gezocht.... en gevonden!". Het gebeurd niet vaak maar ik val stil. Herinneringen komen als bliksemschichten naar boven en verdwijnen weer net zo snel... een oudere broer op je 54ste krijgen is geen kattenpis.

Die avond hebben Dennis, de zoon van mijn halfbroer en ik, voor het eerst contact via MSN. Het werd een late avond. Hij stuurt foto's en scans van documenten die ik nog nooit gezien heb en lees met vochtig wordende ogen op één document de hele geschiedenis van mijn vader. De aanvraag voor een paspoort in de oorlogsjaren, mét foto van een pa als broekie. Een uittreksel van het bevolkingsregister waarop de beide huwelijken op vermeld staan, alle adressen waar mijn vader ooit heeft gewoond en... de namen van alle kinderen en hun geboortedatums. En dan nog zeggen dat internet zo onpersoonlijk is....

Eindelijk kom ik achter mijn roots. Ik weet dat ik ooit ben geboren op de Ceintuurbaan in Amsterdam, nu weet ik ook het huisnummer en de etage! Kippenvel slaat toe. Tijdens een lange digitale conversatie kom ik erachter dat Dennis niet, zoals eerder werd gedacht, in Tholen (Zeeland) woont, maar na een scheiding is verhuisd naar Beverwijk. Twee keer vallen van Almere zullen we maar zeggen.
Volgend weekend hebben we afgesproken dat hij en zijn dochtertje naar Almere komen. Dat gegeven laat diepe sporen van besluiteloosheid achter. Wat kan ik verwachten? Hoe zal het verder gaan? Wat weet hij te vertellen over mijn oudere halfbroer?

Naast vreugde is er ook verdriet als hij verteld dat mijn halfzus op 51 jarige leeftijd de strijd tegen kanker heeft verloren. Mijn halfbroer leeft nog, maar heeft geen contact meer met Dennis, zijn zoon. Maar ach, als internet ons samen kan brengen is er ook voor hen misschien nog een sprankje hoop. Als van ouds blijf ik geloven in het goede van de mens, tot het tegendeel is bewezen.